ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ: Ένα έργο για τον Φτωχό και τον Άστεγο στα Εξάρχεια

Ο WD ζει και δημιουργεί στην Αθήνα εδώ και δέκα χρόνια. Και πιστεύει ότι η Τέχνη ανθίζει στα δύσκολα.

Οι άστεγοι δεν είναι αόρατοι, είναι άνθρωποι. Και τώρα πια με τόση ανεργία και φτώχεια, πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να βρεθούμε σε αυτή τη θέση. Εξάλλου όλοι γνωρίζουμε την αύξηση των νεο-αστέγων τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα…

O Wild Drawing, γνωστός και ως WD, είναι γεννημένος στο Μπαλί της Ινδονησίας και έχει πτυχία στις Καλές Τέχνες και στις Εφαρμοσμένες Τέχνες. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ σε Ασία, Ευρώπη και ΗΠΑ, ενώ έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε διεθνή βιβλία-συλλογές για το Street Art.

Η δράση του στο δρόμο ξεκινάει το 2000. Ασχολήθηκε με όλη τη γκάμα αυτού που ονομάζουμε Street Art και τα τελευταία χρόνια έχει εστιάσει στις μεγάλης κλίμακας τοιχογραφίες με κύριο μέσο για την εκτέλεσή τους ένα συνδυασμό ρολού και spray. Επιλέγει σημεία που είναι ήδη κατεστραμμένα, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, και προσπαθεί πάντα να αλληλεπιδρά με το σημείο όπου εργάζεται -με τη χρήση διαφόρων στοιχείων που υπάρχουν σε αυτό- έτσι ώστε να υπάρχει αρμονία ανάμεσα στο έργο και το χώρο που αυτό δημιουργείται.

Το καλλιτεχνικό και κοινωνικό του background Ανατολής-Δύσης συνδυάζεται με μοναδικό τρόπο και αυτό είναι που κάνει τα έργα του ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα.

Η δουλειά του χαρακτηρίζεται από στοιχεία φωτορεαλισμού, επηρεασμένα συχνά από comics και graphic novels. Κοινωνικά φαινόμενα, life style, φύση και τέχνη αποτελούν πηγές έμπνευσής του.

Αυτό που αγαπάει στο δρόμο είναι η ελευθερία έκφρασης και το γεγονός ότι μπορεί να μοιραστεί τις σκέψεις του με πολύ περισσότερο κόσμο, με τον οποιοδήποτε περάσει -τυχαία ή σκόπιμα- μπροστά από ένα έργο του.

Παράλληλα, μέσα από την τέχνη του μπορεί «μιλήσει» για το μεγάλο θέμα της επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου. Όλα αυτά, αντισταθμίζουν κατά τη γνώμη του, τον εφήμερο χαρακτήρα του έργου. Αν τον ενδιέφερε να κάνει έργα που να αντέχουν στο χρόνο, θα έκανε μόνο πίνακες.

Ο WD ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.

Πες μου για το έργο που έφτιαξες πρόσφατα στα Εξάρχεια; Τι δείχνει; Τι γράφει η επιγραφή δίπλα του;

Το έργο έχει τίτλο «No Land for the Poor» και όπως γράφει (Dedicated to the Poor and Homeless here and around the globe) είναι αφιερωμένο στο Φτωχό και στον Άστεγο στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι άστεγοι δεν είναι αόρατοι, είναι άνθρωποι. Και τώρα πια με τόση ανεργία και φτώχεια, πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να βρεθούμε σε αυτή τη θέση. Εξάλλου όλοι γνωρίζουμε την αύξηση των νεο-αστέγων τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα…

Πόσο έχει αλλάξει η Αθήνα από τότε που ήρθες; Την έχεις ζήσει σε κάθε φάση, πόσο έχουν αλλάξει οι Έλληνες όλα αυτά τα χρόνια;

Ζω περίπου μια δεκαετία στην Αθήνα και ναι, τη γνώρισα στις καλές της στιγμές. Οι άνθρωποι έχουν βιώσει καταιγιστικές αλλαγές στην καθημερινή τους ζωή και μέσα σε πολύ μικρό, συγκριτικά, χρονικό διάστημα. Τα αποτελέσματα είναι πλέον ορατά σε όλους: τεράστια ποσοστά ανεργίας, συλλογική κατάθλιψη, αυτοκτονίες, άνοδος του νεο-ναζισμού. Ευτυχώς όμως από την άλλη, έχει δημιουργηθεί και ένα μεγάλο δίκτυο κοινωνικών δομών αλληλεγγύης που αποτελούν μια όαση πραγματικής βοήθειας και ελπίδας για την κοινωνία.

Πώς τα βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή; Θα συνεχίσεις να μένεις εδώ ό,τι κι αν γίνει;

Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, όλοι το βιώνουμε, και δεν έχει τελειώσει. Πιστεύω ότι τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο ζοφερά.

Μου αρέσει η Αθήνα και όλο αυτό το «γλυκό» χάος που τη χαρακτηρίζει, λειτουργεί πολύ δημιουργικά για μένα και με εμπνέει. Αλλά όπως εξελίσσονται τα πράγματα νομίζω πια πως όλα τα σενάρια, μένω-φεύγω, είναι πιθανά για πολύ κόσμο.

Πώς μπορεί να τα βγάλει πέρα ένας καλλιτέχνης σήμερα στις συνθήκες που ζούμε; Πώς μπορεί να συνεισφέρει σε όλο αυτό; Υπάρχει χώρος για τέχνη;

Πάντα υπάρχει χώρος για Τέχνη, πόσο μάλλον σε κρίσιμες και σκληρές περιόδους όπως αυτή που βιώνουμε την τελευταία πενταετία. Η Τέχνη ανθίζει στα δύσκολα και βάζει το δικό της κομμάτι στο παζλ της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως οι καλλιτέχνες έχουν οικονομικές απολαβές από αυτή τη συνεισφορά, το αντίθετο μάλιστα. Για παράδειγμα, τα υλικά για το συγκεκριμένο έργο όπως και όλα όσα κάνω τα πληρώνω ο ίδιος, είναι non sponsored projects, όπως και η πλειονότητα των έργων που βλέπουμε στους δρόμους. Το αναφέρω αυτό γιατί ο κόσμος συχνά πιστεύει ότι κάποιος άλλος πληρώνει. Συχνά τους είναι αδιανόητο και τρελό να βάζεις από την τσέπη σου και να δουλεύεις τζάμπα, ώρες στη ζέστη ή στο κρύο, για να κάνεις κάτι στο δρόμο που δε σου αποφέρει οικονομικά και που αύριο ίσως να μην υπάρχει.