ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Η Ελλάδα της “κατοχής”επιστρέφει: Μερική απασχόληση-μισός μισθός-πλήρης ανασφάλεια-ρεκόρ ανεργίας,φτώχεια,πείνα

Δεν πρόλαβε να τελειώσει η μνημονιακή υποδούλωση της χώρας και ήρθε η κρίση της πανδημίας του κορονοϊού, προκειμένου να δοθεί από την κυβέρνηση και το πολιτικό κατεστημένο η χαριστική βολή στην εργασία και την κοινωνία.

Σήμερα το Εργατικό Δίκαιο αποτελεί, πλέον, μεγάλο ανέκδοτο και παρελθόν για τον “νομικό πολιτισμό” της χώρας.

Ο σταθερός, ημερήσιος και εβδομαδιαίος χρόνος δουλειάς, που αποτελούσε τον πυρήνα των εργατικών κατακτήσεων, έχει πεταχτεί, πλέον, στα σκουπίδια.

Ακόμα και οι ελάχιστες εναπομείνασες συλλογικές συμβάσεις που βρίσκονταν σε ισχύ, καταργήθηκαν.

Ποτέ τόσο συγκλονιστικά κατεδαφιστικές ανατροπές σε δικαιώματα της εργασίας, δεν είχαν συμβεί σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα μερικών μηνών και με ένα αυταρχικό, αντιδημοκρατικό και πραξικοπηματικό τρόπο: με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ερήμην και αυτής της Βουλής.

Ο νέος άγραφος νόμος είναι: “Δουλεύουμε όπως, όποτε και όσο θέλει ο εργοδότης“.

Η οριζόντια μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα και σε ένα μέρος του ευρύτερου δημόσιου τομέα που ξεκινά από 15% και μπορεί να φτάσει μέχρι 50% για όσους η εργασιακή τους σχέση τελεί υπό αναστολή με 533 ευρώ το μήνα, δεν έχει παροδικό χαρακτήρα αλλά θα πάρει σταθερή και μόνιμη διάσταση.

Η μερική απασχόληση, δηλαδή η μισή δουλειά, ήτανε παλιότερα η εξαίρεση. Αυτή και οι “ευέλικτες” σχέσεις εργασίας έγιναν σιγά-σιγά η πλειοψηφία των εργασιακών σχέσεων και σήμερα, με αφορμή την “καραντίνα”, πάνε να μετατραπούν σε κανόνα.

Ας μην υπάρχουν αυταπάτες, η “μερική απασχόληση” θα μονιμοποιηθεί και θα τείνει να γίνει η νέα “κανονική” σχέση εργασίας. Όπως “κανονικότητα” θα γίνει να πληρώνει το Δημόσιο μέρος ή όλο τον πενιχρό μισθό του μερικώς απασχολούμενου.

Επιδόματα ανεργίας και κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης θα δίδονται από το κράτος στους εργοδότες για να μετατρέπονται σε εξευτελιστικούς μισθούς “μερικής απασχόλησης“.

Και βάζω εισαγωγικά στη “μερική απασχόληση“, διότι η τελευταία θα είναι κατ’ όνομα μερική, όσον αφορά την αμοιβή, ενώ στην πράξη το ωράριο εργασίας θα είναι πλήρες, ενώ το εισόδημα θα είναι πείνας.

Ο μερικώς απασχολούμενος αλλά με πλήρες ωράριο και πεινασμένος εργαζόμενος θα είναι το μελλοντικό “κινεζικό” μοντέλο εργαζόμενου, το οποίο ήδη ζούμε στην περίοδο του κορονοϊού.

Την ίδια ώρα, η ανεργία έχει εκτοξευθεί στους 1,2 εκ. πολίτες, στους οποίους γρήγορα προστίθενται νέα κύματα ανέργων– στους 600.000 τους ανεβάζει ο ΣΕΒ– με αρχή τους δεκάδες χιλιάδες εποχιακούς εργαζόμενους του Τουρισμού οι οποίοι θα περάσουν, με ολιγόμηνα επιδόματα, μάλλον στην μακροχρόνια ανεργία.

Μια Ελλάδα που βάσισε το εθνικό της προϊόν στον Τουρισμό και την απασχόληση της στη μετατροπή των νέων της σε επιμελητεία εφοπλιστικών εταιρειών και σε γκαρσονάκια της Βορείου Ευρώπης, καταρρέει.

Το τραγικό είναι ότι σήμερα δεν υπάρχουν, δυστυχώς, αξιόπιστα Συνδικάτα για να υπερασπίσουν τον κόσμο της εργασίας και μια εναλλακτική πορεία για την χώρα.

Ακόμα και τα λεγόμενα “ταξικά” συνδικάτα, ακόμα και κάποιες “ταξικές” συνδικαλιστικές παρατάξεις, έχουν μάθει, κυρίως, να κλείνουν το “ταξικό” σε όλες τις πτώσεις ενώ σε σημαντικό βαθμό έχουν μετατραπεί σε κομματικά παραρτήματα και ανταγωνιζόμενες, με την κακή έννοια του όρου, συσπειρώσεις μακριά από την εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα και σε συνεχή “πλειοδοσία” αιτημάτων.

Όσον αφορά το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, συναντάμε το εξής παράδοξο: όλοι να το καταγγέλλουν και να το καθυβρίζουν αλλά να αδυνατούν, για χίλιους δύο λόγους, να ενωθούν για να το ανατρέψουν, φοβούμενοι περισσότερο από τη συνεχή εξαθλίωση τους, την εναλλακτική λύση που θα προκύψει.

Η χειραγώγηση, ο φόβος, η ομηρία των πελατειακών σχέσεων αλλά και η μειωμένη αξιοπιστία όσων επαγγέλλονται την ανατροπή, είναι αυτά που συντηρούν σήμερα ένα σάπιο, διεφθαρμένο, παρακμιακό και αδιέξοδο πολιτικοοικονομικό έκτρωμα.

Εναλλακτική λύση υπάρχει και η οποία γίνεται όλο και περισσότερο και στην κυριολεξία ανάγκη επιβίωσης της χώρας και του λαού. Αυτή η εναλλακτική λύση δεν μπορεί να υπάρξει με ευχολόγια και χωρίς ρήξεις και κυρίως δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια νέα λαϊκή αφυπνιση και τόλμη. Αφετηριακές πρωτοβουλίες αυτής της εναλλακτικής λύσης είναι:

Πρώτον: Η επαναφορά με νέους όρους του εθνικού νομίσματος σε μια πορεία αποδέσμευσης από την Ε.Ε με στόχο μια σκληρή προσπάθεια για την παραγωγική, αναπτυξιακή και επενδυτική ανασυγκρότηση της χώρας με αιχμή ένα διαφορετικό κράτος και ένα διαφορετικό δημόσιο τομέα και με όρους απασχόλησης, κοινωνικής δικαιοσύνης και προστασίας του περιβάλλοντος.

Δεύτερον: Ένα γενναίο άνοιγμα της χώρας με μια εθνικά ανεξάρτητη πολιτική προς τη  Ρωσία και των ανερχόμενο κόσμο της Ανατολής και των υπόλοιπων ηπείρων, ως μέρος ενός νέου πλαισίου οικονομικών και πολιτικών σχέσεων της χώρας, απαραίτητου για την ασφάλειά της και το άνοιγμα σύγχρονων δρόμων ευημερίας.

Ν.Ζ