ΑΛΗΘΕΙΕΣ: Οι φωτογραφίες είναι μέρος της ζωής μέχρι εμείς να γίνουμε μέρος αυτών

Οι φωτογραφίες είναι μέρος της ζωής, μέχρι εμείς να γίνουμε μέρος αυτών. Κάπου εδώ κατέληξα ύστερα από τις τόσες φορές που έτυχε να χαζεύω φωτογραφίες. Δικές μου, συγγενών, φίλων, φωτογραφίες που απαθανάτισαν διάφορες στιγμές, δίνοντάς τους ανεκτίμητη αξία. Φωτογραφίες που συμπληρώνουν τη μνήμη, σε κάνουν να πεις “πωωω είχε γίνει και αυτό τότε” ή “το είχα ξεχάσει τελείως”, γιατί η μνήμη έχει απώλειες, τουλάχιστον επιφανειακές και χρειάζεται ένα συμπλήρωμα, τις φωτογραφίες. Ίσως δεν σου αρέσει να σε φωτιγραφίζουν, μόνο ή με παρέα, όπως δεν αρέσει σε μένα και σε κατανοώ αλλά κατάλαβε κάτι, ύστερα από χρόνια θα είσαι ευγνώμων που “υπέμεινες’ εκείνα τα δευτερόλεπτα και τις παροτρύνσεις.

Δεν πρόκειται να αντιληφθείς τη δύναμη των φωτογραφιών έως ότου απομείνουν το τελευταίο σημείο αναφοράς προσώπων που δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή. Προσωπικά τότε εκτίμησα τις φωτογραφίες. Όταν λοιπόν κάποιος που αγαπούσες κάποτε, ένα άτομο που είχες μοιραστεί στιγμές, έχει φύγει από τη ζωή, θα χαζεύεις με τις ώρες διάφορες φωτογραφίες του. Θα κοιτάς και αυτομάτως εικόνες θα αναδύονται, εικόνες ξεχασμένες στο απύθμενο μυαλό σου. Θα θυμάσαι συναισθήματα, κουβέντες, καταστάσεις που κάποτε θεωρούσες δεδομένες, καταστάσεις όπου μια φωτογραφία κρατά για πάντα ζωντανές. Το επιπλέον μέρος όπου μένει ζωντανή η εικόνα κάποιου, το πρώτο είναι η μνήμη, το δεύτερο μάντεψε, μια φωτογραφία.

Κοιτώντας πίσω, μέσω των “παγωμένων” από τον φακό στιγμών, θα αντιληφθείς άμεσα διαφορές σε σένα. Πως ήσουν πριν 5, 10, ίσως παραπάνω χρόνια. Τότε θα νοσταλγήσεις εσένα, στο τότε, εσένα τον αφελή που βιαζόσουν να ενηλικιωθείς. Αν μη τι άλλο, το πρόσωπο που ξεχνάμε πιο εύκολα από τα υπόλοιπα, είναι το δικό μας. Ίσως έχει απομείνει μια αμυδρή ανάμνηση του πως ήσουν, όχι όμως μια ξεκάθαρη εικόνα με λεπτομέρειες.

Τείνεις να νομίζεις πως ήσουν πάντα όπως είσαι τώρα, το πρόσωπο που βλέπεις στον καθρέπτη, μόνο που δεν ισχύει. Έχεις αλλάξει, πολύ κιόλας, θα το παρατηρήσεις στο γνωστό σημείο. Μαζί με τις όσες παρατηρήσεις προκύψουν, θα ανοίξει και το σεντούκι των αναμνήσεων. Παιχνίδια με φίλους, εφηβικούς έρωτες, παιδικές θεωρίες, σχέδια, συζητήσεις, όνειρα, τσακωμοί, ότι συνέθεσε την ιδιαίτερη εκείνη περίοδο.

Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου. Ξεκίνα να φωτογραφίζεις οτιδήποτε υπάρχει σε ορατή ακτίνα, τουλάχιστον θα έχεις κάνει κάτι, δεν θα έχεις μείνει άπραγος να μετανιώνεις μετά, γιατί η μετάνοια πονάει. Βγάλε όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορείς, όταν μνήμη σου θα έχει εξασθενίσει, όταν θα προσπαθείς να θυμηθείς μια απλή λέξη, οι φωτογραφίες θα είναι εκεί, να ανοίγουν την πόρτα της χρονοκάψουλας για ένα ανανεωτικό ταξίδι.

Είναι υπενθύμιση του ποιος ήσουν κάποτε, ένα μέτρο σύγκρισης και ταπεινότητας μπροστά στον χρόνο που κανείς δεν ξεγελά, υπενθύμιση του πόσο ευλογημένος ήσουν που έζησες έντονα, ασχέτως των καταστάσεων εσύ ζούσες έντονα. Υπενθύμιση των προσώπων που σου έδωσαν από τη δική τους ουσία επειδή σε αγαπούσαν και πλέον δεν είναι εδώ. Να σε κοιτάνε από το χαρτί νουθετώντας σε, να είσαι ευγνώμων που ζεις, χαρούμενος μόνο και μόνο για αυτό, να ζήσεις άλλη μια μέρα με αυτούς στο μυαλό σου, γιατί μέσα από σένα και μένα ζουν αυτοί οι ταξιδιώτες. Φίλε να θυμάσαι, οι φωτογραφίες δεν είναι απλό χαρτί ή εικόνες σε κινητό και υπολογιστή. Είναι ιερές, μέρος της ζωής, μέχρι εμείς να γίνουμε μέρος αυτών.

Σάββας Καλίδης