ΓΟΝΕΙΣ: «Πάντα ήθελα ένα παιδί. Τώρα μετανιώνω την ώρα και την στιγμή»

Μου έγινε τόσο έμμονη ιδέα να κάνω ένα παιδί, που πραγματικά δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Από τις αρχές του γάμου μου, ένιωσα την ανάγκη να γίνω μαμά. Στο μυαλό μου είχα αργήσει κιόλας.

Κάθε ταινία που έβλεπα μου έδειχνε τις οικογενειακές αξίες που ήθελα να έχω σαν κίνητρο στη ζωή μου. Γάμος, ένα σπίτι, και ήσυχα απογεύματα στη βεράντα του σπιτιού μου με τα παιδιά να παίζουν χαρούμενα.

Ικέτευα τον σύζυγο μου για ένα παιδί, έκλαιγα, τσίριζα, έφυγα από το σπίτι μια φορά οργισμένη χτυπώντας τους τοίχους και τις πόρτες. Ένιωθε ότι δεν ήμασταν έτοιμοι οικονομικά, για να φέρουμε μια ζωή στον κόσμο. Κατά κάποιο τρόπο είχε δίκιο. Αλλά το να κάνω ένα παιδί μου έγινε τόσο μεγάλη εμμονή, που δεν μπορούσα να δω τίποτα πέρα από αυτό.

Εκείνη την περίοδο ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα, όπου η κουζίνα μοιραζόταν το χώρο με το σαλόνι, και το υπνοδωμάτιο μας ήταν τόσο μικρό που αν σηκωνόσουν απότομα, μπορεί να κουτουλούσες στο ταβάνι.

Εκείνος θεωρούσε ότι το σπίτι δεν ήταν κατάλληλο μέρος, για να κάνουμε οικογένεια. Όταν επιτέλους μετακομίσαμε σε ένα σπίτι με αρκετό χώρο, και δύο ξεχωριστά υπνοδωμάτια, ενέδωσε και αρχίσαμε να προσπαθούμε για παιδί. Πριν καλά καλά τελειώσει την πρόταση του, είχα αρχίσει ήδη να υπολογίζω τις ημέρες της ωορρηξίας μου και να καταστρώνω το πλάνο με τις ημερομηνίες.

Για να είμαι όμως ειλικρινής, η ανάγκη μου για ένα παιδί ήταν τελείως επιφανειακή. Ήθελα να ανεβάσω τις φωτογραφίες του, στα κοινωνικά δίκτυα. Ήθελα να το ντύσω με χαριτωμένα ρούχα και στολές.

Γιατί; Επειδή ένιωθα ότι αυτό είναι το επόμενο στάδιο στο παιχνίδι της ζωής. Ένιωσα μια πολύ μεγάλη ανάγκη να γίνω «φυσιολογική», και να ακολουθήσω την ρουτίνα όλων των υπολοίπων. Ποτέ δεν σκέφτηκα, ότι δεν ήθελα πραγματικά να κάνω ένα παιδί.

Μήνες μετά τις προσπάθειες, η περίοδος μου συνέχιζε να εμφανίζεται και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι τελικά δεν ήταν να γίνει. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αν δεν έκανα παιδί, δεν θα ήταν το χειρότερο πράγμα στον κόσμο και τότε σταματήσαμε να προσπαθούμε. Κάναμε σεξ χωρίς να προσέχουμε, γιατί θεωρούσαμε ότι δεν μπορούσα να μείνω έγκυος.

Και τότε συνέβη.

Ο γιός μου είναι σχεδόν έξι ετών, και με έχει φέρει στο σημείο να σκέφτομαι όλες τις κλισέ ατάκες μιας μητέρας : Τον αγαπώ περισσότερο από την ζωή μου, θα πέθαινα για εκείνον, είναι ο κόσμος μου ολόκληρος και μπλά μπλά μπλά.

Ωραία, τώρα που έκανα τις παραπάνω δηλώσεις, ήρθε η ώρα να πούμε την αλήθεια: Η ζωή μου είναι σκατά! Πάντα ήμουν εγωίστρια (εξάλλου με το να πιέσω τον σύζυγο μου να κάνουμε παιδί με το έτσι θέλω , το λες και εγωισμό, σωστά;) και επίσης λατρεύω να κοιμάμαι. Μου αρέσει να πηγαίνω βόλτες στην πόλη, και να πηγαίνω στο θέατρο.

Μου αρέσει να ξοδεύω χρήματα μόνο για εμένα. Μου αρέσει να γράφω, να κάνω ότι θέλω χωρίς να χρειάζεται να βάλω προτεραιότητα στη ζωή μου, αν θα έχει ο γιός μου αμαξάκια να παίξει. Σας το ξαναείπα ότι μου αρέσει ο ύπνος;

Δεν θα το ομολογούσα ποτέ και σε κανέναν στην ζωή μου, αλλά μετανιώνω που έκανα αυτό το παιδί. Έχασα πέντε χρόνια από τη ζωή μου, όπου θα μπορούσα να έχω κάνει πολύ καλύτερα πράγματα.

Σίγουρα κάποιος από εσάς θα πεί, ότι κάθε παιδί είναι ευτυχία. Εγώ όμως όχι. Θεωρώ ότι χάλασα τη ζωή μου, με το να ακολουθώ ένα παιδί και να προσπαθώ να ταιριάξω σε ένα μοτίβο, που θεωρούσα ότι ήταν σωστό.

Και αυτό το λάθος είναι μόνο δικό μου.

Είμαι σχεδόν 35 ετών, και πέρα από τις τύψεις μου για το παιδί, ακόμα έχω την τάση να σκέφτομαι τι είναι φυσιολογικό πριν κάνω το οτιδήποτε. Δεν είναι υγιής τρόπος για να ζείς, αλλά θέλω να ακούω την καρδιά μου, και όχι ότι προστάζει η καθημερινότητα για εμένα. Θέλω να ζήσω την ζωή μου με τον καλύτερο τρόπο για εμένα.

Στο ενδιάμεσο, έχω ένα αξιαγάπητο παιδί το οποίο αγαπώ πάρα πολύ. Και αν αυτό είναι το «χειρότερο» που μου συνέβη, νομίζω ότι δεν τα πάω τόσο άσχημα όσο νόμιζα.