ΓΟΝΕΙΣ: «Αν έκανα Κόρη, θα της Μάθαινα να μη Περιμένει Τίποτα κι από Κανέναν» – Η Επιστολή μιας Φοιτήτριας που Συγκλόνισε τον Πλανήτη!

«Γιατί θα μάθω στην κόρη μου να μην περιμένει»

«Η αγνότητα έχει πολλές μορφές. Δεν θέλω παιδιά. Δεν μου άρεσε ποτέ η ιδέα να κάνω παιδιά. (Η μαμά μου διαφωνεί.) Αλλά αν έκανα παιδί… ειδικά κόρη. (Χριστέ μου, βοήθεια.) Θα της μάθαινα να μην περιμένει. Για τίποτα και για κανέναν.

Θα της έλεγα να μην περιμένει ένα αγόρι να έρθει να την σώσει. Θα της έδειχνα ότι ο κόσμος προσπαθεί να πείσει τις γυναίκες ότι χρειάζονται έναν άντρα για να νιώσουν ολοκληρωμένες και ότι αυτό είναι ένα μεγάλο, άσχημο ψέμα. Ότι είναι πολύ έξυπνη και ειλικρινής για να το “παίξει χαζή” για κάποιο ανασφαλές αγόρι.

Δεν θα την άφηνα να μεγαλώσει με την λογική της ωραίας κοιμωμένης, να σκέφτεται και να περιμένει κάποιον να μπει στον πύργο και να την ξυπνήσει. Θα της έλεγα ότι είναι ήδη ξύπνια και ότι έχει μέσα της μια φωτιά που μπορεί να κάνει τον πύργο να λιώσει.
Και μετά θα της έλεγα όταν ξεχωρίζει τα αγόρια που της έχουν χτυπήσει την πόρτα και δεν τους άνοιξε, ότι ο σωστός θα έρθει.

Όταν έρθει, εκείνη θα πρέπει να καταλάβει καλά την συναισθηματική αγνότητα. Πρέπει να μάθει ότι αυτή η αγνότητα έχει πολλές μορφές και ότι η συναισθηματική αγνότητα είναι το ίδιο σημαντική με την σωματική αγνότητα.

Μετά, θα με ρωτούσε, “Μαμά, τι είναι συναισθηματική αγνότητα;”.

Θα έλεγα, “Μωρό μου, συναισθηματική αγνότητα σημαίνει να ξέρεις ποιος είσαι και τι θέλει η καρδιά σου. Να ξέρεις τι θέλεις και να ξέρεις ότι έχεις τον έλεγχο των συναισθημάτων σου. Δεν ανήκεις στα συναισθήματα σου. Αυτά ανήκουν σε σένα.”

Θα της έλεγα ότι δεν επιτρέπεται να κρύβει τον πραγματικό της εαυτό, για να νιώθουν οι άλλοι άνετα. Είναι μια γροθιά στο πρόσωπο της ευπείθειας και αυτό είναι το καλύτερο σε αυτήν.

Θα της έλεγα ότι αν έχει μια περιπέτεια στην καρδιά της, πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να την πραγματοποιήσει. Θα της έλεγα να επιστρατεύσει τους πόρους της, να αναζητήσει βοήθεια από μέντορες και φίλους και να παλέψει γι’αυτό που θέλει.

Θα της έλεγα ότι ο κόσμος την περίμενε από το ξεκίνημα του.

Θα της έλεγα ότι είναι 1.000 μπουκέτα με τριαντάφυλλα και ένα εκατομμύριο μυθιστορήματα, όλα σε ένα άτομο.

Θα την έβαζα μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου, όπως έκανε η μητέρα μου και θα την έκανα να επαναλάβει τα πράγματα που αγαπάει στον εαυτό της, ακόμα και αν δεν τα πίστευε εκείνη την στιγμή. Πρέπει να τα ακούσει και θα βεβαιωθώ ότι θα το κάνει.

Μετά την συζήτηση μας, θα την αγκάλιαζα σφιχτά και θα έλεγα: “Ο κόσμος είναι δικός σου. Κατάκτησε τον Θα είμαι συνεχώς από πίσω σου”.»