Τι είναι τελικά ο κεραυνοβόλος έρωτας; Έχει ελπίδες;

Ερωτεύεσαι χωρίς καν να τον έχεις γνωρίσει καλά. Γίνεται;

Σου έχει τύχει ποτέ να δεις έναν άντρα μπροστά σου και να χάσεις το φως σου; Να ξεχάσεις το όνομά σου, να φύγει η γη κάτω από τα πόδια σου; Αυτό έπαθα κι εγώ, ένα βράδυ πριν κάτι χρόνια.

Τον είδα και μέσα μου χτύπησαν τα καμπανάκια του παραμυθιού… Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πρίγκιπας… σε ένα μπαρ… μπροστά μου. Αυτό που ονειρευόμουν. Ο άντρας της ζωής μου. Γνωριστήκαμε. Και… το «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» δεν ήρθε ποτέ. Τσάμπα κεραυνοβολήθηκα.

Απογοήτευση. Γιατί; Αφού το ένιωσα μόλις τον είδα, ότι αυτός ήταν. Αυτός ήταν ο πρίγκιπάς μου. Έτσι τον φανταζόμουν πάντα. Ψηλό, με καστανά μαλλιά μέχρι τον ώμο και μπλε μάτια. Έρωτας κεραυνοβόλος, καλπασμοί πάνω στο λευκό άλογό του και ηλιοβασιλέματα. Όρκοι αιώνιας αγάπης και παθιασμένα φιλιά. Αντί για αυτό πήρα πίκρα. Αγένεια, σκληρότητα και ξενέρωμα. Ο πρίγκιπάς μου ήταν βάτραχος.

Αλλά από ότι μου είπε και η ψυχολόγος Δήμητρα Ζάφειρα δεν φταίνει εκείνος, αλλά εγώ. Ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι σινεμά, κινηματογράφος, φαντασία. “Είναι προβολή πραγμάτων που φαντάζεσαι ότι ο άλλος είναι. Δεν είναι χημεία. Είναι αυτά που καταβάθος εσύ νομίζεις ότι εκείνος είναι”.

Και τώρα που το λέει, τώρα που πέρασε καιρός από τότε που με χτύπησε αστραπή και μπορώ να δω τα πράγματα αντικειμενικά, έχει δίκιο. Δεν ήξερα τίποτα για εκείνον. Απλά τον είδα. Μια εικόνα είχα και την επεξεργάστηκα ανάλογα. “Στον κεραυνοβόλο έρωτα δεν ξέρρεις τίποτα για τον άλλον. Προβάλλεις πάνω του αυτά που χρειάζεσαι. Και συνήθως τίποτα δεν ισχύει από όλα αυτά”.

Και τίποτα δεν ίσχυε από όλα αυτά. Δεν είχε άλογο. Δεν ήταν γλυκός. Δεν ήταν τρυφερός. Δεν στροβιλίστηκα μαζί του στο πάθος. Απλά ταλαιπωρήθηκα. “Ο κεραυνοβόλος έρωτας δεν έχει να κάνει με τον άλλον. Είναι δική σου ανάγκη”. Ήταν τελικά δική μου ανάγκη.

Διαφωνίες, φασαρίες, γκρίνιες, αδιαφορία. Καμία σχέση με όλα όσα φαντάστηκα όταν τον πρωτοείδα. “Πρόβαλες πάνω του συγκεκριμένα πράγματα. Δεν κατάφερες να αγαπήσεις την πραγματική του εικόνα” τονίζει η κ. Ζάφειρα. Γιατί αυτό δομεί μια υγιή τελικά σχέση. Να αγαπήσεις τον άλλον για αυτό που είναι, όχι για αυτό που νομίζεις ότι είναι. “Ωραίο είναι να είμαστε ερωτευμένοι, αλλά με τον πραγματικό άνθρωπο” με αποστομώνει η ψυχολόγος.

Μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω ότι ζούσα στον κόσμο μου. Έμενα, δεν έφευγα, γιατί πίστευα μέσα μου ότι εγώ έχω δίκιο. Πίστευα ακράδαντα ότι αυτό που νόμιζα είναι κι ας με διεψευδε η καθημερινότητα. Εγκλωβίστηκα στην εικόνα του, στους συνειρμούς που μου δημιούργησε.

“Κι αυτός μπορεί να εγκλωβίστηκε στην εικόνα που εσύ είχες φτιάξει στο μυαλό σου για αυτόν. Ο καθένας θα ήταν σε μια σχέση ως άντρας -αν ήταν κάτι λιγότερο- και στα μάτια μιας γυναίκας φαινόταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πραγματικά είναι” υπογραμμίζει η ψυχολόγος.

Άρα, κι αυτός είχε τους λόγους του. Ή μήπως όχι. Είναι γοητευτικό να σε υπερεκτιμάει ο άλλος, να φτιάχνει το μύθο σου. Φτιάχνεσαι κι εσύ.

“Αν είναι άντρας χωρίς αυτοπεποίθηση και το έχει ανάγκη αυτό που μια γυναίκα δημιουργεί μπορεί να μείνει μαζί της ακριβώς για αυτό. Αν είναι άντρας με αυτοπεποίθηση, με αυτογνωσία αυτό μπορεί να τον δεσμεύσει, να αισθάνεται ότι δεν είναι αυτό που η συγκεκριμένη γυναίκα ζητάει και ότι δεν μπορεί να της δώσει αυτό που θέλει” διευκρινίζει η Δήμητρα Ζάφειρα. “Δεν τον αγαπάς για αυτό που πραγματικά είναι και αυτό το καταλαβαίνει”.
“Πολύ δύσκολα αγαπάμε τον άλλον για αυτό που είναι. Τον ερωτευόμαστε σίγουρα… αλλά όχι για αυτό που είναι, αλλά για αυτό που εμείς έχουμε προβάλει πάνω του”.

“Και είναι πολύ σπάνιο αυτό που ονειρεύεται ο άλλος όταν σε κοιτάει να κολλήσει με το δικό σου βλέμμα και αυτό που ονειρεύεσαι κι εσύ… Και να είναι κι αλήθεια”.