Ίσως ακούγεται παράξενο, αλλά μάλλον καταπιέζουμε περισσότερο τα αγόρια παρά τα κορίτσια. Ενώ, στην προσπάθειά μας να αναθρέψουμε ένα ανεξάρτητο και δυναμικό κορίτσι, μπορεί να παρακινούμε τις κόρες μας να έχουν ενδιαφέροντα που θεωρούνται «αντρικά», να είναι αυτόνομες και διεκδικητικές, αποθαρρύνουμε τους γιους μας, έστω και χωρίς να το συνειδητοποιούμε, από τις λεγόμενες «κοριτσίστικες» ασχολίες. Ή όπως το έχει θέσει η Αμερικανίδα φεμινίστρια και δημοσιογράφος Gloria Steinem, «Χαίρομαι που έχουμε αρχίζει να μεγαλώνουμε τις κόρες μας σαν να ήταν γιοι μας, αλλά αυτό δεν θα έχει ποτέ αποτέλεσμα αν δεν αρχίσουμε να μεγαλώνουμε και τους γιους μας σαν να ήταν κόρες μας».
Οι New York Times, λοιπόν, σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο δίνουν συμβουλές, βασισμένες στα τελευταία στοιχεία της επιστήμης, που θα μας βοηθήσουν να αναθρέψουμε αγόρια τα οποία, μεγαλώνοντας, θα αντιμετωπίζουν με σεβασμό και τα δύο φύλα και που, απαλλαγμένα από προκαταλήψεις, θα νιώσουν ελεύθερα να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, όποια κι αν είναι αυτά.
-Αν ο γιος σας θέλει να κλάψει, μην τον εμποδίζετε. Αγόρια και κορίτσια κλαίνε το ίδιο περίπου μέχρι τα 5 τους χρόνια. Περίπου σε εκείνη την ηλικία, σύμφωνα με έρευνες, τα αγόρια αρχίζουν να καταπιέζουν την έκφραση της θλίψης και άλλων συναισθημάτων που τα κάνουν να δείχνουν ευάλωτα. «Επιτρέπουμε στις κόρες μας να είναι ανθρώπινα όντα αλλά διδάσκουμε τους γιους μας να είναι ρομπότ», σχολιάζει ο Tony Porter, συνιδρυτής της A Call to Men, μιας οργάνωσης που προάγει υγιή πρότυπα αρρενωπότητας, με σκοπό μεταξύ άλλων την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών.
-Δώστε του αντρικά και γυναικεία πρότυπα. Τα αγόρια που μεγαλώνουν σε νοικοκυριά από τα οποία απουσιάζει ο πατέρας είναι πιθανότερο να σημειώνουν χαμηλότερες σχολικές επιδόσεις, να παρουσιάζουν προβλήματα συμπεριφοράς και, αργότερα, να αμείβονται χειρότερα στο χώρο εργασίας τους. Και ένας λόγος, σύμφωνα με τους οικονομολόγους David Autor και Melanie Wasserman, είναι γιατί δεν βλέπουν άλλους άντρες να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ωστόσο είτε απουσιάζει ο πατέρας από το σπίτι είτε όχι, και η μητέρα μπορεί να γίνει ίνδαλμα για το γιο της. Σε κάθε οικογένεια, επιπλέον, οι γονείς μπορούν να μιλήσουν στα παιδιά τους για γυναίκες-πρότυπα από τον αθλητισμό, την πολιτική ή την τέχνη.
-Αφήστε τον να είναι ο εαυτός του. Τα αγόρια δεν έχουν κάποια εγγενή προτίμηση για το γαλάζιο ούτε τα κορίτσια για το ροζ, όπως επιβεβαιώνουν οι νευροεπιστήμονες. Ούτε καν για συγκεκριμένα παιχνίδια – για παράδειγμα, τα αγόρια για αυτοκινητάκια και τα κορίτσια για κούκλες. Τα γούστα τους αρχίζουν να διαφοροποιούνται γύρω στα 2 με 3 χρόνια τους, κάτω από την επιρροή των κοινωνικών προτύπων. Ωστόσο, αν πιέσουμε το παιδί μας προς συγκεκριμένες δραστηριότητες ανάλογα με το φύλο του, δεν θα το αφήσουμε να εξερευνήσει τις προτιμήσεις του και να αναπτύξει πλήρως τις κινητικές, κοινωνικές και άλλες δεξιότητές του, σύμφωνα με τον Campbell Leaper, ψυχολόγο στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στη Σάντα Κρουζ.
-Διδάξτε τον να φροντίσει τον εαυτό του και τους άλλους. Σύμφωνα με μια αμερικανική έρευνα, τα κορίτσια 10-17 ετών περνούν κατά μέσο όρο 2 περισσότερες ώρες την εβδομάδα από τα αγόρια κάνοντας δουλειές του σπιτιού (και δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε ότι στην ελληνική οικογένεια εξαφανίζονται τέτοιες ανισότητες). Μάθετε λοιπόν στο γιο σας να μοιράζεται μαζί σας τις δουλειές του σπιτιού και να φροντίζει τον εαυτό του, για παράδειγμα να τακτοποιεί το δωμάτιό του και να πλένει τα ρούχα του. Παρακινήστε τον, παράλληλα, να φροντίζει τους άλλους: αναθέστε του τη φροντίδα ενός κατοικιδίου ή ενός μικρότερου αδερφού, ενθαρρύνετέ τον να μαγειρέψει για την άρρωστη γιαγιά του ή να προσφέρει εθελοντική εργασία σε ένα φιλανθρωπικό οργανισμό.
-Μάθετέ του ότι «όχι σημαίνει όχι». Ήδη από τη νηπιακή ηλικία, εξηγήστε του ότι προτού ακουμπήσει το σώμα ενός άλλου παιδιού, πρέπει να το ρωτάει. Σεβαστείτε και τα δικά του όρια, στο παιχνίδι με τον γιο σας: αν για παράδειγμα σας ζητήσει να σταματήστε να τον γαργαλάτε, υπακούστε.
E-Mail: www.enallaktika.gr@gmail.com