H Jancee Dunn, συγγραφέας του βιβλίου «How not to hate your husband after kids (Πως να μη μισήσεις τον άντρα σου αφού κάνετε παιδιά)», γράφει ανοιχτά για μια αλήθεια που όλες μπορεί να έχουμε μέσα μας, αλλά δύσκολα τολμάμε να παραδεχτούμε.
Πριν η κόρη μας, Sylvie, γεννηθεί, πολύ σπάνια τσακωνόμασταν με τον σύζυγο μου, Tom. Από την στιγμή που γίναμε γονείς, αυτή η πραγματικότητα έπαψε.
Του μιλούσα άσχημα και είχα κάνει τη λέξη «διαζύγιο» καραμέλα αφού την πετούσα με το παραμικρό. Άλλες φορές, πάλι, το κλίμα ήταν τόσο παγωμένο μεταξύ μας που μπορεί να περνούσαν μέρες και πέρα από κανένα «Έφαγε το μωρό;» ή «Θυμάσαι που είναι τα μωρομάντηλα;» να μην ανταλλάσαμε κουβέντα.
Ταυτόχρονα, δεν μπορούσα να μιλήσω για όλο αυτό που ζούσα σε κάποια φίλη ή έστω στις αδερφές μου. Βασικά δεν ήθελα κιόλας γιατί ποτέ δεν μου είχαν αναφέρει κάτι παρόμοιο για τις δικές τους σχέσεις, οπότε υπέθετα ότι μόνο εγώ ένιωθα ότι σχεδόν μισούσα τον σύζυγό μου όταν άφηνε άπλυτα στο νεροχύτη ή όταν ξεχνούσε να πετάξει τα σκουπίδια.
Ακόμα και να ήθελα να ξεχαστώ μπαίνοντας στο social media, το feed μου στο Facebook με έκανε να αισθάνομαι απλώς χειρότερα, ειδικά όταν περνούσαν από την οθόνη μου αναρτήσεις φίλων από τις γεννήσεις των παιδιών τους και φωτογραφίες που ποζάρουν ευτυχισμένοι πάνω από το μωρό τους. Πώς γινόταν να ήταν όλοι τόσο ευτυχισμένοι με τις σχέσεις και τα μωρά τους εκτός από μένα; Εμείς γιατί δεν ήμασταν ποτέ έτσι με τον Τομ;
Έπρεπε να περάσουν πολλοί μήνες για να καταλάβω ότι και οι τσακωμοί -ναι, ακόμα και οι πιο έντονοι- είναι μέρος μιας «κανονικής» πραγματικότητας. Είστε και οι δύο υπό την επήρεια των ορμονών, αναστατωμένοι από την έλλειψη ύπνου και ταραγμένοι από την αφοσίωση και τον αριθμό πλυντηρίων που χρειάζεται ένας μικρός άνθρωπος για να υπάρχει και να αναπτύσσεται.
Αυτό που διόγκωσε την ένταση μεταξύ μας και έκανε το χάσμα ανάμεσά μας ακόμα μεγαλύτερο ήταν ότι ενώ και οι δύο δουλεύαμε τις ίδιες ώρες -είμαστε και οι δύο συγγραφείς- οι δουλειές του σπιτιού και η φροντίδα του μωρού παρέμεναν δραστηριότητες για τις οποίες, κατά βάση, ήμουν υπεύθυνη εγώ.
Σε αυτό βέβαια δεν είμαι η μόνη. Παρά το γεγονός ότι οι ζωές των γυναικών, με την ένταξή τους όχι μόνο στην αγορά εργασίας, αλλά και σε θέσεις ισχύος, έχουν αλλάξει ραγδαία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, μέσα στο σπίτι, ο ρόλος τους παραμένει απογοητευτικά ίδιος με το παρελθόν.
Έρευνα του 2015 που δημοσιεύτηκε στο Journal of Marriage and Family, δείχνει ότι ακόμα και τα ζευγάρια που μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού, όταν γίνονται για πρώτη φορά γονείς, οι άντρες παύουν να ασχολούνται ενεργά. Μέχρι το μωρό να γίνει 9 μηνών, οι γυναίκες περνούν 37 ώρες/εβδομάδα για τη φροντίδα του μωρού και των δουλειών για το σπίτι, ενώ οι άντρες μόλις 24.
Επιστρέφοντας πίσω στη δική μου περίπτωση, το θέμα ήταν ότι κάτι έπρεπε να γίνει για να αποφύγουμε την πιθανότητα ενός διαζυγίου. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά το βασικό μου κίνητρο για να μπαλώσω τις τρύπες που είχε η σχέση μας, προερχόταν από το παιδί, αφού, δυστυχώς, έβλεπα ότι το αρνητικό κλίμα μεταξύ μας είχε αρχίσει να επηρεάζει τη διάθεση και την προσωπικότητά της.
Σε ηλικία 4 ετών, η κατά τ’ άλλα πολύ χαμογελαστή κόρη μας, άρχισε να γίνεται πιο προσεκτική, πιο φοβιτσιάρα, ενώ όταν μας έβλεπε να τσακωνόμαστε με τον Τομ, πηδούσε ανάμεσα μας και έλεγε «Μη φωνάζεις στον μπαμπά».
Ούσα σε απελπισμένη κατάσταση, συμβουλεύτηκα πολλούς ειδικούς, από συμβούλους γάμου μέχρι κοινωνικούς ψυχολόγους και άλλαξα μερικά πράγματα στην συμπεριφορά μου.
Αρχικά σταμάτησα να του ασκώ κριτική, από το πώς αλλάζει το μωρό μέχρι πώς το ντύνει. Το να αποδοκιμάζεις κάθε προσπάθεια, όσο καλή διάθεση και θέληση να έχει κάποιος, τον αποκαρδιώνει και τον κάνει να μην θέλει να ασχοληθεί. Επιπλέον, του ζήτησα να κάνουμε ένα καλό ξεκαθάρισμα στο ποιός κάνει τί στο σπίτι, πράγμα στο οποίο, ευτυχώς, ανταποκρίθηκε πολύ θετικά.
Για να επαναφέρω την ισορροπία στη σχέση μας, άρχισα να δίνω σημασία στις στιγμές μας, να του θυμίζω ότι τον αγαπώ με μικρές πράξεις αγάπης, όπως ένα σημείωμα και επανέφερα το σεξ στη ζωή μας.
Οι καυγάδες δεν σταμάτησαν ως δια μαγείας, αλλά το σημαντικό είναι ότι έμαθα να τους διαχειρίζομαι. Το θέμα είναι να τους αντιμετωπίζουμε σαν ένα υγιές και παραγωγικό κομμάτι μιας σχέσης και να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι μέσα από αυτούς. Πως γίνεται αυτό; Όταν δεν ουρλιάζεις, δεν τα ρίχνεις όλα στον άλλον και δεν τον «στολίζεις» με επίθετα.
Σήμερα, ενάμιση χρόνο αργότερα κι έχοντας εφαρμόσει όλες τις συμβουλές που πήρα κι έχοντας κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό μου και τον Τομ, μπορώ να πω ότι έχουμε έρθει πιο κοντά.
Η σχέση δεν είναι φυτό εσωτερικού χώρου που μεγαλώνει και χωρίς πότισμα. Χρειάζεται φροντίδα και υπομονή. Η πιο σημαντική διαπίστωση που έκανα διανύοντας όλη αυτή τη διαδρομή ήταν η εξής: Στην αρχή το μοναδικό μου κίνητρο για να τα ξαναβρώ με τον Τομ ήταν η κόρη μας, αλλά τώρα έχω καταλάβει ότι ο Τομ είναι ο σύμμαχος που δεν ήξερα ότι είχα.
E-Mail: www.enallaktika.gr@gmail.com