Ο πόνος διαρκεί όσο εγώ επιλέξω να πονάω!

Μόλις προσφάτως ανακάλυψα μέσα από κάτι…ζόρια, την ύπαρξη μιας ασθένειας!

Δεν είναι μια ασθένεια καταγεγραμμένη στα ιατρικά κατάστιχα.

Είναι η «πονο-λαγνεία»! Όχι-όχι, δεν έχει σχέση με τον μαζοχισμό, ούτε είναι κάποια σεξουαλική διαστροφή! Δε σχετίζεται με τον σωματικό πόνο, αλλά με τον πνευματικό και συναισθηματικό πόνο!

Τον πόνο π.χ της έλλειψης αγάπης, της απογοήτευσης, της αποτυχίας, της απόρριψης, της προδοσίας, της αδικίας, της απομόνωσης και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα που μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο να πονέσει!

Όλοι πονάμε!

Όμως… πόσο διαρκεί ο πόνος;

Η απάντησή μου: όσο επιλέξω εγώ να διαρκέσει!

Κουλό; Ας το δούμε λίγο το θεματάκι!

Έκανα ή δεν έκανα κάτι, φταίω ή δεν φταίω, μου συνέβη ή προκάλεσα κάτι και όταν το συνειδητοποιώ ….πονάω! Πονάω γιατί ήμουν λάθος, πονάω γιατί προδόθηκα ή πρόδωσα, πονάω γιατί αδικήθηκα ή αδίκησα, πονάω γιατί δεν πέτυχα, πονάω γιατί δεν προσπάθησα, πονάω γιατί παραιτήθηκα….

Η επίγνωση του λάθους φέρνει πόνο, γιατί μου αποκαλύπτει κάτι για τον εαυτό μου, το οποίο δεν είναι εύκολο να διαχειριστώ! Πάνω εκεί που όλα τάχα ταχτοποιημένα –λέμε τώρα- κάτι γίνεται και τσούπ… σκάει μια θεματάρα από το πουθενά!!! Και πονάω και υποφέρω και χτυπιέμαι και αδρανώ και σιγά σιγά…αυτόν τον πόνο αρχίζω να τον αγαπώ! Γιατί αυτός ο πόνος αποτελεί το ακλόνητο άλλοθί μου για να μην μπω σε δράση!
Πώς να αλλάξω τα πράγματα αφού …υποφέρω;

Πώς να δοκιμάσω έναν άλλον τρόπο, αφού…ματώνω;

Πώς να χτίσω κάτι απ΄την αρχή αφού… πονάω;

Και μένω αγκαλιά με τον μόνο φίλο που με αγαπάει και με καταλαβαίνει και με δικαιολογεί και με θέλει πάντα αγκαζέ και μου προσφέρει θαλπωρή και μου χαϊδεύει τ’ αυτιά και μου είναι τόσο οικείος αφού με επισκέπτεται τόσο συχνά!

Το μόνο αντίδοτο στον πόνο, είναι η δράση!

Κάνω-δοκιμάζω-προσπαθώ… ακόμα κι αν πονάω!

Κάνω… ακόμα κι αν υποφέρω!

Κάνω… ακόμα κι αν ματώνω!

Μέχρι που απ’ το πολύ κάνε-κάνε…η προσοχή και η ενέργειά μου εστιάζεται στο παρόν και το μέλλον μου. Δεν μένει πια να μουχλιάζει στο παρελθόν. Να με κρατά κολλημένο στην αδράνεια και την τόσο- μα τόσο βολική αυτολύπηση!

Η επίγνωση του λάθους φέρνει πόνο, μα αν αγαπήσω αυτόν τον πόνο, θα φέρει στάση και παρακμή!

Από τον πόνο μπορώ να πάω στην χαρά!

Από την παρακμή…πού θα πάω;;;