Είναι οι φίλοι που θέλεις να στέκονται δίπλα σου όταν θα σβήνεις τα κεράκια της τούρτας σου. Οι φίλοι που θα τρέξουν σε χρόνο μηδέν όταν μάθουν ότι είσαι στο νοσοκομείο. Οι φίλοι που θα σε πάρουν τηλέφωνο και θα σου πουν ότι έκανες βλακεία. Αλλά σ’αγαπούν. Γι’αυτό θα σε βοηθήσουν να την διορθώσεις. Οι φίλοι που είναι πάντα εκεί. Που κάνεις 2 μήνες να τους δεις, αλλά κάθε φορά νιώθεις ότι τους είδες χθες. Αυτοί οι φίλοι, όπως τους περιγράφει η συγγραφέας και μαμά Victoria Fedden, είναι οι φίλοι που θέλουμε όλοι μας. Σε αυτούς αφιερώνουμε το παρακάτω:
«Θέλω καλούς φίλους που να εμφανίζονται, φίλους που να λένε την αλήθεια. Θέλω φίλους που να μπορούν να με κοιτάξουν στα μάτια και να μου πουν ότι είμαι εντελώς ηλίθια, ότι τα έχω κάνει μαντάρα, αλλά με αγαπούν όπως και να’χει και παρόλο που τα πράγματα αυτή τη στιγμή είναι σκέτη καταστροφή, κάποια μέρα, θα κοιτάζω πίσω και όλα αυτά θα αποτελούν μια αστεία ιστορία.
Χρειάζομαι φίλους που να μου θυμίζουν πως όλα θα πάνε καλά, και χρειάζομαι να ξέρω ότι θα πάνε, γιατί τουλάχιστον, έχω αυτούς.
Θέλω φίλους που συγκεντρώνονται -δεν διασκορπίζονται- όταν η ζωή παύει να είναι συνέχεια διασκεδαστική, όταν πρέπει να γίνει σκληρή δουλειά και όταν έρχονται δύσκολες στιγμές. Θέλω φίλους που θα τρέξουν να με σηκώσουν και θα με κουβαλήσουν μέχρι το τέλος της διαδρομής, όταν εγώ δεν θα μπορώ να το κάνω μόνη μου.
Μη με κρίνετε. Αυτό είναι σημαντικό. Θέλω φίλους που καταλαβαίνουν ότι δεν είμαι μια όμορφη ιστορία για να αφηγηθούν σε άλλους, ότι είμαι περίπλοκη και μπερδεμένη –όχι ένας τόσο εκλεκτός μεζές που θέλεις να τον μοιραστείς και με άλλους. Θέλω φίλους που χορεύουν στο φως κρατώντας το χέρι μου, αντί να κρύβονται στη σκιά των κουτσομπολιών και των διαδόσεων.
Δεν είμαι έπιπλο του ΙΚΕΑ. Οι καλοί φίλοι δεν προσπαθούν να ανακαινίσουν τους ανθρώπους, οπότε θέλω φίλους που θα με δέχονται όπως είμαι. Θέλω φίλους που πιστεύουν πάντα ότι είμαι αρκετή.
Θέλω αυτούς τους φίλους στων οποίων το σπίτι μπορώ να τρέξω, επειδή τυχαίνει να είμαι στη γειτονιά και πρέπει οπωσδήποτε να πάω στην τουαλέτα, γιατί δεν θα αντέξω μέχρι το σπίτι. Θέλω φίλους που όταν είμαστε μαζί δεν ντρέπομαι να πάω «για κακά».
Θέλω φίλους που να μου στέλνουν αστεία ή ενθαρρυντικά posts, τα οποία είναι πάντα αυτό ακριβώς που χρειάζομαι εκείνη τη στιγμή. Θέλω φίλους που δεν θα με κοιτάνε με μισό μάτι όταν βγαίνουμε για καφέ και εγώ παραγγέλνω κρασί. Για την ακρίβεια, θέλω φίλους που να βγαίνουν μαζί μου για καφέ και για κρασί.
Μερικές φορές είμαι ανασφαλής. Θέλω φίλους που δεν θα χρειάζεται να μου πουν τίποτα για να με κάνουν να νιώσω ότι είμαι αποδεκτή.
Αν κάποιος με στεναχωρήσει (αν εγώ θεωρήσω κάτι τέτοιο) και θέλω να ξεσπάσω, θέλω φίλους που θα μου δώσουν χώρο για να το κάνω αυτό και μετά θα προσφερθούν να στήσουν μαζί μου την πυρά, μέσα στην οποία θα τον πετάξουμε για αντίποινα.
Θέλω φίλους που να με διαβεβαιώνουν πάντα ότι είμαι ασφαλής, ακόμα κι αν ο χειρότερος κίνδυνος έρχεται μέσα από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Θέλω φίλους που θα καταλάβουν τι εννοώ όταν ξεκινώ να τους περιγράφω μια κατάσταση, γιατί θυμούνται πού είχα σταματήσει την προηγούμενη φορά. Θέλω φίλους που δεν παίρνουν τίποτα προσωπικά, ούτε το πόσο καιρό έχουμε να βρεθούμε, ούτε το πόσο μακριά μένουμε. Μερικές φορές η ζωή μπαίνει εμπόδιο στο να μπορέσεις να κάνεις πλάνα ή να σηκώσεις το τηλέφωνο, και εγώ θέλω φίλους που το καταλαβαίνουν αυτό.
Θέλω φίλους με μεγάλη όρεξη –για ζωή, για ωραία φαγητά, για περιπέτειες, για τρυφερότητα.
Σας παρακαλώ, γιορτάστε το μαζί μου. Θέλω φίλους που μοιράζονται τις επιτυχίες μου και ξέρουν πόσο δύσκολα τις πέτυχα και πόσο τις αξίζω, όπως εκείνοι τις δικές τους.
Κάποιοι άνθρωποι ενθουσιάζονται, δίνουν ενέργεια και δύναμη στους γύρω τους. Τέτοια άτομα θέλω για φίλους. Θέλω φίλους που είναι γενναιόδωροι στον τρόπο που εκδηλώνουν όσα νιώθουν.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν άποψη, ακόμα κι αν δεν συμφωνώ απαραίτητα μαζί τους. Θέλω φίλους από διαφορετικά μέρη, φίλους με άλλες ιδέες, φίλους που μεγάλωσαν σε οικογένειες αντίθετες από την δική μου. Θέλω φίλους που το ψάχνουν, που συνεργάζονται, φίλους με οράματα και όνειρα. Θέλω φίλους που με αφήνουν να τους στηρίξω με ενθουσιασμό.
Μπορείτε να μου τηλεφωνήσετε μέσα στη νύχτα. Μπορείτε να μου πείτε ότι είστε λυπημένοι ή χαρούμενοι ή θυμωμένοι ή ότι δεν θέλετε να είστε πια παντρεμένοι. Θέλω φίλους που ανοίγουν τον εαυτό τους και μπορούν να μου δείξουν την χειρότερη πλευρά τους. Θέλω φίλους που με αφήνουν να εμφανίζομαι μπροστά τους με πίτσα και γλυκά, χωρίς συγκεκριμένο λόγο –όπως εκείνη τη φορά που η φίλη μου έστειλε τον άντρα της αργά μέσα στη νύχτα να μου φέρει παγωτό, επειδή πάθαινα κρίσεις πανικού και δεν είχα φάει για τρεις μέρες, και ήξερε πως το παγωτό ήταν το μόνο πράγμα που θα πήγαινε κάτω.
Θέλω φίλους που με διδάσκουν και αποτελούν παράδειγμα. Θέλω να είμαι φίλη με ανθρώπους που με κάνουν να θέλω να γίνω καλύτερη και να κάνω καλύτερα πράγματα, αλλά που δεν με αναγκάζουν να κερδίσω την αγάπη τους.
Η φιλία δεν μπορεί να έχει πλάνο. Δεν πάει έτσι, γι’αυτό θέλω φίλους που δεν με χρησιμοποιούν και μετά με αδειάζουν. Και σίγουρα θέλω φίλους που δεν θα προσπαθούσαν ποτέ να μου πουλήσουν οτιδήποτε. Και στο σημείο αυτό θέλω να πω, ότι προτιμώ αυτούς τους φίλους που δεν με προσθέτουν σε ομαδικά μηνύματα. Νιώθω ότι αυτό είναι πολύ πιεστικό.
Θέλω φίλους με ξεκαρδιστικές ερωτικές ιστορίες. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι “σφιγμένοι” μπροστά μου και δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Σημαίνει ότι έχουν και μια πιο άτακτη πτυχή.
Θέλω φίλους που μπορούν να γίνουν λίγο σκανδαλιάρηδες. Σαν καυτερές πιπεριές. Που μεταμορφώνουν ένα βαρετό πιάτο με ντομάτα, σε ενδιαφέρουσα σάλτσα! Παρεμπιπτόντως, θέλω φίλους που τους αρέσουν τα πικάντικα φαγητά, όσο και σ’εμένα.
Αυτό θέλω: Ανοιχτές καρδιές, ατέλειες, την αναγνώριση των πιθανοτήτων, την ευκαιρία για νόημα, θέλω νηστεία και πάρτι. Θέλω να στέκομαι δίπλα τους σιωπηλά. Θέλω να θρηνώ μαζί τους. Θέλω φίλους στο πλευρό των οποίων να στέκομαι. Θέλω φίλους που θέλουν να δουλεύουν μαζί μου, για να λύνουμε κάθε πιθανό πρόβλημα.
Θέλω καλούς φίλους που παίρνουν το ρίσκο να αγαπούν μανιασμένα.»
E-Mail: www.enallaktika.gr@gmail.com