Γιατί κάθε άντρας έχει αυτό το ένα κορίτσι που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ.

Γιατί φαίνεται ότι κάθε άντρας έχει «αυτό το ένα κορίτσι που ξέφυγε», που τον στοιχειώνει?

Απλό: γιατί είμαστε άντρες και το να τα κάνουμε σκατά είναι αυτό που κάνουμε καλύτερα – εκτός από το να σηκώνουμε βάρη, να κοιτάμε αθλητικά και να μην έχουμε ιδέα από μόδα.

Προτού απαντήσουμε στην ερώτηση αυτή, ας δούμε πρώτα τι σημαίνει ο όρος «ξέφυγε».

Συνήθως χρησιμοποιούμε τη φράση για να περιγράψουμε μία πρώην σχέση που είχαμε κάποτε – αλλά μάλλον δεν της ξαναμιλήσαμε από τότε. Ετσι προκύπτει το «ξέφυγε».

Αν και τεχνικά μιλώντας, για να σου ξεφύγει κάτι, πρέπει να σου ανήκει πρώτα.

Είναι ένας σημαντικός διαχωρισμός που πρέπει να γίνει.

Αυτή που ξέφυγε δεν είναι ένα απλό κορίτσι – είναι ένα κορίτσι που θα μπορούσες να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου μαζί της, άμα είχες κάνει κάποια πράγματα λίγο διαφορετικά.

Ισως φταίνε μικρά πράγματα – δεν νοιαζόσουν αρκετά, ή ποτέ δεν της έκανες κάποια έκπληξη. Η μπορεί κάτι μεγαλύτερο, κάτι ασυγχώρητο, όπως να την απάτησες.

Οπως και να χει – άμα δεν είσαι με το κορίτσι που θα ευχόσουν να είσαι – οι πιθανότητες είναι ότι μάλλον εσύ κάτι δεν έκανες καλά στην πορεία.

Ετσι και αλλιώς, άμα ήσουν εσύ που την απάτησες, αμφιβάλλω αν θα έχεις τα μούτρα να της ζητήσεις να γυρίσει πίσω.

Πολλές φορές αφήνουμε γυναίκες να φύγουν από τις ζωές μας εξαιτίας μιας λανθασμένης αίσθησης σιγουριάς.

Και ενώ η σιγουριά είναι κάτι καλό σε μια σχέση, το να θεωρείς κάποια πράγματα δεδομένα μπορεί να οδηγήσει συχνά στο θάνατό της.

Και όταν αποκτάς πολύ σιγουριά με κάτι, συνήθως δεν θα αργήσεις και πολύ να το θεωρήσεις και δεδομένο.

Αυτό είναι κάτι συνηθισμένο με τους ανθρώπους στη ζωή μας, ειδικά τις γυναίκες της ζωής μας .

Και για αυτό αυτές οι γυναίκες στοιχειώνουν το μυαλό μας ακόμα και αρκετό καιρό αφού τέλειωσε μια σχέση, γιατί τώρα βλέπουμε πράγματα που δεν μπορούσαμε να δούμε νωρίτερα.

Και ταυτόχρονα ίσως να θυμόμαστε κάποια χαρακτηριστικά… λίγο διαφορετικά από ότι είναι στην πραγματικότητα.

Οπως για παράδειγμα μπορεί να θεωρούμε μια κοπέλα “το κορίτσι που ξέφυγε” – ενώ όταν το είχαμε να μην την εκτιμούσαμε ιδιαίτερα.

Σε αυτό συμβάλλει και το ότι όταν χάνουμε κάποιον αρχίζουμε να ξεχνάμε τα χαρακτηριστικά που μας κάναν να νευριάζουμε. Ετσι και αλλιώς δεν είναι εύκολο να χάνεις κάποιον, πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους.

Πολλές φορές, κάνουμε λάθη λόγω ανωριμότητας, αλλά αυτό είναι και το νόημα. Οσο  ζεις, μαθαίνεις.

Αυτό βέβαια δεν κάνει αυτά τα μαθήματα λιγότερο επίπονα.

Λένε, «το πρώτο χτύπημα είναι και το βαθύτερο» (ή τουλάχιστον έτσι λέει μια φίλη μου) και για αυτό ίσως να θρηνούμε ένα συγκεκριμένο κορίτσι πιο πολύ από τα άλλα.

Και είναι φυσιολογικό να συγκρίνουμε όλες τις υπόλοιπες γυναίκες, που περνάνε από τη ζωή μας, με αυτή τη μία που μας σημάδεψε, ακόμα και χωρίς να το θέλουμε.

Αλλά έτσι είναι το παιχνίδι των σχέσεων. Αλλες φορές νικάς, άλλες χάνεις – και κάποιες μπορεί να χάσεις κάτι τόσο μεγάλο που απλά να μην ξεχνιέται έτσι εύκολα.

Μπορείς είτε να μελαγχολείς για αυτό, είτε να το χρησιμοποιείς σαν υπενθύμιση για το πόσο εύθραυστες είναι οι σχέσεις – και οι άνθρωποι γενικότερα.