Όταν κάτι χαλάει, το φτιάχνουμε. Έτσι δε μας λέγανε πάντα;
Αλλά αν δεν είναι αυτή απάντηση; Αν είναι καλύτερα να αφήνουμε τις απώλειες μας για κάτι καλύτερο και πιο ικανοποιητικό;
Το να αφήνεις τους άλλους να φύγουν είναι ένα δύσκολο κόλπο, κυρίως επειδή είμαστε μια κοινωνία που της αρέσει να επιμένει. Προσπαθούμε μάταια να κρατηθούμε από πράγματα ακόμα κι δεν μας είναι απαραίτητα πια.
Το να χάνουμε ανθρώπους είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι καθώς μεγαλώνουμε, αλλά όταν είμαστε περικυκλωμένη από μια κοινωνία που συνεχώς αλλάζει, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι το να χαθούμε με κάποιον είναι απώλεια.
Η κοινωνία μας κάνει πλύση εγκεφάλου ότι τίποτα θετικό δεν έρχεται από την απώλεια κάποιου που σήμαινε τα πάντα για εμάς. Κάθε φιλία και σχέση μας μαθαίνει κάτι, έτσι αντί να θρηνούμε ανθρώπους που δεν είναι εδώ, είναι καλύτερο να γιορτάζουμε το γεγονός ότι φιλτράραμε αυτούς που δε μας υποστηρίζουν πια.
Η απώλεια μπορεί να είναι ένα από τα πιο οδυνηρά αισθήματα αλλά με το πέρασμα του χρόνου ο πόνος μαλακώνει και τα μάτια μας ανοίγουν και καταλαβαίνουμε ότι δε χρειαζόμαστε τον άλλο πια.
Μπορεί να μην είναι έτσι τότε, αλλά τα καλά πράγματα τελειώνουν για να αρχίσουν ακόμα καλύτερα.
Σαν άτομα έχουμε την πνευματική ικανότητα να κρίνουμε ποιος έχει θετική επίδραση στη ζωή μας, με την έννοια ότι κάποιος ορίζεται σαν απώλεια αν το επιλέξουμε εμείς.
Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αν και δε φαίνεται εκείνη τη στιγμή, υπάρχει μια εξήγηση για το λόγο που κάποιος δεν είναι στη ζωή μας πια.
Μπορεί να μας στεναχωρεί, να μας προκαλεί πονοκέφαλο και να μετανιώνουμε, αλλά κάθε απώλεια μας κάνει πιο δυνατούς.
Μαζεύοντας τα κομμάτια, βάζοντας ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και βρίσκοντας παρηγοριά στο γεγονός ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, είναι το πρώτο βήμα για να μάθουμε να είμαστε ευτυχισμένοι μόνοι μας. Γιατί ποιο είναι το νόημα να σπαταλάμε χρόνο και ενέργεια σε ανθρώπους που παραμένουν στάσιμοι;
Αν κάποιος εμπλουτίζει τις εμπειρίες μας και διαμορφώνει τις αναμνήσεις μας, μπορεί να αξίζουν το χρόνο μας. Αν όχι; Ας είναι. Πρέπει να σταματήσουμε να πιέζουμε καταστάσεις επειδή φοβόμαστε να είμαστε χωρίς κάποιον. Πρέπει να σταματήσουμε να κολλάμε σε πράγματα επειδή δε θυμόμαστε τον εαυτό μας χωρίς αυτά.
Και πρέπει να σταματήσουμε να ανησυχούμε, και να πιστέψουμε ότι τα πράγματα θα πάνε καλά στο τέλος. Αν δεν πάνε καλά, δεν είναι το τέλος.
Αν κάποιος δε μας συμπεριφέρεται όπως πρέπει, δεν πρέπει να δεχόμαστε τη συμπεριφορά του απλά επειδή νομίζουμε ότι αυτό μας αξίζει. Δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε.
Οι άνθρωποι έχουν την ανθυγιεινή συνήθεια να πληγώνουν τους πιο κοντινούς τους ανθρώπους, αλλά μπορούμε να επιλέξουμε να μην είμαστε θύματα. Δε χρειάζεται να είμαστε συνεχώς σε μια κατάσταση άγχους και ανησυχίας επειδή δεν πρέπει ποτέ να αμφισβητούμε το ένστικτο μας.
Τα σώματα μας πιάνουν τα κύματα, και αν κάτι μέσα μας λέει ότι κάτι δεν πάει καλά με μια κατάσταση ή ένα άτομο, πρέπει να το εμπιστευτούμε. Με το ένστικτο παρά με το συναίσθημα πρέπει να αποφασίζουμε ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει.
Αν και είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι δεν είναι για να μείνουν όλοι όσοι μπαίνουν στη ζωή μας, σαν άνθρωποι είμαστε κατασκευασμένοι να συναντάμε νέους ανθρώπους. Είμαστε σχεδιασμένοι να εξερευνούμε, να ανακαλύπτουμε και να μεγαλώνουμε, και να μη μας κρατάνε πίσω άνθρωποι που δεν έχουν την ίδια ικανότητα με εμάς.
Έτσι, όταν νιώθουμε ότι διαλυόμαστε, πρέπει να θυμόμαστε πως μας έκανε να νιώσουμε αυτός ο άνθρωπος. Όχι όταν είμαστε αθώα χαρούμενοι, αλλά όταν πονάμε και είμαστε μπερδεμένοι.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι οτιδήποτε άλλο πέρα από χαρούμενη, έτσι χρειάζεται να μάθουμε να περιτριγυρίζουμε τον εαυτό μας από ανθρώπους που μετράνε. Είτε μεγαλώνουμε μαζί τους, είτε μακριά τους αν δεν το αισθανόμαστε σωστό, μπορεί να είναι καλύτερο να το αφήσουμε.
Οι άνθρωποι θα γίνουν ξένοι και μακρινές αναμνήσεις, αλλά ποτέ δεν πρέπει να νιώθουμε ένοχοι που απομακρύναμε τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μας.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας μολύνει με αρνητισμό και αμφιβολίες. Έρχεται ένα σημείο στη ζωή που βαριόμαστε να πρέπει να αποδείξουμε ποιοι είμαστε και θα βαρεθούμε να φτιάχνουμε τα πράγματα ξανά και ξανά.
Δεν τα παρατάμε, απλά συνειδητοποιούμε τι αξίζουμε. Δεν υπάρχει κάτι λάθος στο να βάζουμε τον εαυτό μας πρώτο για μια φορά, και όσο πιο νωρίς το κάνουμε, τόσο καλύτερα.
Γιατί, στην τελική, οι στιγμές που πληγωθήκαμε δε μας ορίζουν. Το πώς τις αντιμετωπίζουμε, όμως, ναι.
E-Mail: www.enallaktika.gr@gmail.com