«Το να βάζεις όρια στους παππούδες, δεν σημαίνει ότι είσαι αχάριστος»

Χωρίς τη βοήθειά του παππού και της γιαγιάς, οι περισσότεροι γονείς, θα ήταν εντελώς «πελαγωμένοι» και απελπισμένοι, αφού για πολλούς η επιλογή της baby sitter ή του ιδιωτικού παιδικού σταθμού είναι απλά ανύπαρκτη. Χρωστάμε την επαγγελματική μας πορεία, την ψυχική μας ηρεμία και, εν τέλει, την ανατροφή των παιδιών μας στους παππούδες και τις γιαγιάδες που καθημερινά συνεισφέρουν στο μεγάλωμα των παιδιών. Τι γίνεται όμως όταν δεν σέβονται τους κανόνες μας και, ακόμη χειρότερα, όταν εμείς οι ίδιοι ντρεπόμαστε να βάλουμε όρια επειδή «τους χρωστάμε»;

Η Valerie Williams, μαμά και αρθρογράφος, γράφει γι’ αυτό ακριβώς το ζήτημα που απασχολεί τόσους και τόσους γονείς: τα όρια που πρέπει να μπαίνουν και να γίνονται σεβαστά από τους παππούδες.
«Το να έχεις τη βοήθεια του παππού και της γιαγιάς είναι υπέροχο και οι περισσότεροι γονείς, δικαίως, νιώθουν βαθιά ευγνωμοσύνη. Είτε είναι περιστασιακό baby sitting είτε καθημερινή βοήθεια γιατί οι γονείς δουλεύουν, το να υπάρχει κάποιος που προσέχει το παιδί σου με μηδέν χρήματα και απόλυτη εμπιστοσύνη είναι φανταστικό. Όμως τι συμβαίνει όταν οι παππούδες κάνουν επιλογές με τις οποίες εσύ δεν συμφωνείς; Το να παρέμβεις και να ζητήσεις να αλλάξουν πρακτική, δεν σημαίνει ότι είσαι αχάριστος. Το να βάζεις όρια ως γονιός είναι πάντα θεμιτό.

Μια φίλη μου μίλησε για μια πολύ δύσκολη κατάσταση που αντιμετώπιζε με τους παππούδες της μικρής της κόρης. Όπως φάνηκε, ο παππούς και η γιαγιά την έφερναν κάθε μέρα από το σχολείο στο σπίτι με το αυτοκίνητο, χωρίς να της φοράνε ζώνη.

“Η κόρη μου, σήμερα το πρωί, μου είπε ότι δεν έβαλε ζώνη. Λέει συχνά τέτοιου είδους παραμυθάκια, όπως ότι ο σκύλος μας την δάγκωσε (δεν έγινε ποτέ), επομένως έστειλα μήνυμα στους παππούδες της για να καταλάβω τι έχει γίνει, ρωτώντας ευγενικά αν η κόρη μου έλεγε αλήθεια.”

H φίλη και μαμά συνέχισε λέγοντας ότι έλαβε κάποια “πολύ εχθρικά” μηνύματα από τους παππούδες της μικρής, όπου παραδέχονταν ότι το παιδί δεν φορούσε ζώνη και, ταυτόχρονα, την κατηγορούσαν ότι “η αντίδρασή της είναι υπερβολική”.

Με συγχωρείτε…

Αυτό είναι το δικό της παιδί! Δεν υπάρχει “υπερβολική αντίδραση” όταν μιλάμε για βασικά ζητήματα ασφάλειας, όπως το να φοράει το παιδί ζώνη ή να κάθεται σωστά στο κάθισμα του αυτοκινήτου! Δεν είναι μόνο επικίνδυνο, είναι και παράνομο!

Όταν οι γονείς “χρησιμοποιούν” τους παππούδες ως “νταντάδες”, ξέρουν ότι η σχέση τους δεν θα είναι αψεγάδιαστη. Συνήθως, οι παππούδες κάνουν τεράστια χάρη στου γονείς προσέχοντας τα παιδιά, κι έτσι οι γονείς νιώθουν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να αμφισβητήσουν τις επιλογές του παππού και της γιαγιάς που με τόση αγάπη φροντίζουν το μικρό τους.

Προφανώς, αυτό είναι εντελώς χαζό.

Μπορείς να είσαι ευγνώμων για τη βοήθεια και να βάζεις όρια που θα γίνονται σεβαστά, όταν οι παππούδες έρχονται σε καθημερινή συναναστροφή με το παιδί. Όσο υπέροχη και βολική κι αν είναι η συμφωνία που έχετε κάνει, όσο μεγάλη κι αν είναι η εξυπηρέτηση, πρόκειται πάντοτε για τα παιδιά σας!

Έχουμε πάντα το δικαίωμα να τοποθετηθούμε για το πώς θέλουμε να τους συμπεριφέρονται και να τα φροντίζουν. Αν νιώθετε ότι δεν έχετε την ικανότητα να πείτε αυτό που θεωρείτε σωστό ή ότι αν τους υποδείξετε τον δικό σας δρόμο, οι παππούδες θα αντιδράσουν, τότε είναι η ώρα να γίνει μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με τα όρια που πρέπει να μπουν.

Αν οι παππούδες βλέπουν το παιδί μια στο τόσο, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Οι δικοί μου γονείς δεν μένουν κοντά, επομένως βλέπουν περιστασιακά τα παιδιά και, όταν το κάνουν, δεν τους ενοχλώ ιδιαίτερα. Ξέρουν τα «πιστεύω» μας σχετικά με τα σημαντικά ζητήματα, όπως το παιδικό κάθισμα ή τη χρήση ζώνης. Αν κάτι σοβαρό προκύψει και δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν, με καλούν. Σε γενικές γραμμές, όμως, αφήνω τα παιδιά να φάνε ό,τι τα ταΐζουν οι γονείς μου και να μείνουν ξύπνια μέχρι αργά και να κάνουν όλα τα καταπληκτικά πράγματα που σημαίνει η επίσκεψη στην γιαγιά και στον παππού. Είναι διασκεδαστικό για όλους τους και δεν παρεμβαίνω.

Τι θα γινόταν όμως αν οι γονείς μου τα πρόσεχαν καθημερινά; Δεν θα επέτρεπα junk food πέντε φορές την εβδομάδα και, σίγουρα, δεν θα επέτρεπα να βλέπουν τόση τηλεόραση όση τα αφήνουν να βλέπουν! Και, ξέροντας τους γονείς μου, δεν θα έκαναν ποτέ κάτι που θα με έκανε να νιώσω άβολα.

Σέβονται τις αποφάσεις μου ως μαμά –ευτυχώς. Επειδή, όταν οι παππούδες προσέχουν καθημερινά τα παιδιά, είναι απαραίτητο να σιγουρέψεις ότι ξέρουν τις αξίες σου και είσαι υποχρεωμένος να θέσεις όρια σχετικά με τα ζητήματα που έχουν πραγματικά σημασία για σένα και το παιδί σου. Αν το αμφισβητούν αυτό, τότε ίσως πρέπει να βρεις μια άλλη λύση –ίσως κοστίσει, αλλά θα νιώθεις ότι θα μπορείς να μιλήσεις όταν κάτι σου βρωμάει, χωρίς να καταστρέφεις δυνητικά τις οικογενειακές σχέσεις.

Οποιοσδήποτε γονιός που δέχεται την βοήθεια των παππούδων είναι αναμφισβήτητα τυχερός, αλλά όλοι οι γονείς χρειάζεται να θυμούνται ότι ακόμη κι αν είναι αποδέκτες τόνων βοήθειας, στο τέλος της ημέρας, το παιδί είναι δικό τους. Και πάντα θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Αν ο παππούς ή η γιαγιά δεν μπορούν να το σεβαστούν αυτό, τότε είναι μάλλον καλύτερο για όλους να αλλάξουν τακτική.»